Nef.

kaçtığın.dibinde.

Geçmişindekiler. Geçirdiklerin. Öğrenemediklerin. İnsanlar. Yanındakiler, tam arkandakiler, sen giderken bakanlar, yarım bıraktıkların.

Acı yok, öğrenmişlik yok, uslanmak yok. Her seferinde yeniden kazıklanmak var. İçinden gidenler de yok ortalıkta.  Gittiler bir kere. Bir kenarda unuttukların var hala. Bir de acıyanlar var, zaman zaman da kanayanlar. Bir kalsan tek başına, uslanacaksın belki ya da uslanmana zaten gerek kalmayacak. Yeniden yenilenmek. Bırakmamak, sıfırdan başlamak.

Nefes lazım.

Eteğinden tutanları silkelemek. Tek başına devam etmek. Aslolan yalnızlığın, aslolan asıl benliğin. Aslolan sana kalanlar. Aslolan nasıl yaşadığın.

Herşeyi bırakıp  gitmek mi? Kalıp devam etmek mi? Değiştirmek istediklerin var mı? Değiştirmeye gerek var mı?

Uçuşuyorlar. Kül gibi. Dokunduğumda dağılıyorlar. Dokunmaya korkmuyorum sadece artık  dokunmuyorum.

Neyi seçmek gerek bilmiyorum. En iyi olan seçmemek belkide.

Yarışıyoruz, ama neyle? Herkes birbiri değil mi aslında? Herkes herşeyde aslında kendini aramıyor mu? Bu yüzden değil mi her baktğımız yerde birini görme ihtiyacı?

Yarışıyorsun. Ama kiminle. Canının acımasını umursamıyorsun. Kendi bencilliğine bakıyorsun, yarattığın şeye, mutlu oluyorsun.

...ama aslında...